در برخی مواقع که کودکان در محیط های تازه قرار میگیرند دچار اضطراب می شوند و سکوت می کنند و حرف نمی زنند. در واقع این یک نوع سکوت انتخابی است و ربطی به شرایط موجود ندارد.
نمونه این سکوت در اوایل رفتن به مهد کودک یا مدرسه رخ می دهد، در این شرایط معلم فرض می کند کودک خجالتی است.
برخی روانشناسان به اشتباه برای کودک گفتار درمانی را تجویز می کنند، که این روش درمانی برای کودکی که سکوت کرده بی فایده است، زیرا مشکل اصلی کودک اضطراب است نه اختلال در گفتار.
اکثر کودکان در محیط کلاس این خاموشی را از خود نشان می دهند. بنابراین این سکوت نوعی مشکل شناخته شده در سنین پیش دبستانی و سال های ابتدایی مدرسه است.
البته این سکوت علاوه بر اضطراب ممکن است به دلایل دیگری مانند عدم تسط بر زبان و لهجه نیز باشد. زیرا در محیط های کلاس و موقعیت های اجتماعی با زبان غیر مادری صحبت می کنند و به دلیل عدم تسلط بر آن زبان کودک را به خاموشی کامل وادار می کند.
توجه داشته باشید هر چقدر کودک به دلیل اضطراب سکوت کرد؛ فشار بیشتری برای حرف زدن به او وارد کنید و دائما سوالاتی از او بپرسید که پاسخ بدهد. سکوت انتخابی وی میتواند تاثیرات منفی بر عملکرد تحصیلی اش بگذارد.
نکته: برای حساسیت زدایی کودک از موقعیت جدیدش باید گام به گام و برنامه ریزی شده عمل کرد و یک شبه نمی توان عادت او را ترک داد.
