هدف، يک نقطه مطلوب در تعليم و تربيت است که فرايند تعليم و تربيت به سمت آن سوق داده مي شود. اهداف بايد تکامل پذير باشند. اهداف تعليم و تربيت از پيش تعيين شده هستند، بايد تحت شرايط خاص، قابليت تغيير داشته، تکامل پذير و قابل تحقق باشند. اهدفهاي آرماني، غير قابل تحقق و غير واقع بينانه، براي تعليم و تربيت، معقول و مناسب نيست. موارد زير از ويژگيهاي اهداف مي باشند. در آموزش و پرورش پيش دبستاني و مقاطع بالاتر هدف بسيار مهم است، زيرا موجب هماهنگي فعاليت ها مي گردد و به معلم و دانش آموز، انگيزه مي دهد. از طرف ديگر، معيار ارزشيابي پيشرفت تحصيلي دانش آموزان، هدف است. دست يافتن به اهداف، بيانگر آن است که آموزش و پرورش تأثير مناسبي داشته و در رسيدن به اهداف خود، موفق بوده است. آموزش پيش دبستاني، بايد اهداف را به صورت رفتاري تعيين کند. اهداف رفتاري، اهدافي هستند که منظور معلم را از آموزش، به صورت رفتار قابل مشاهده و اندازه گيري بيان مي کنند.

اهداف رفتاري، سه شاخص بسيار مهم دارند:

الف ) قابل مشاهده و اندازه گيري هستند.

ب ) معيار دارند. براي مثال: اگر دانش آموز دبستاني به ٨٠ درصد سوالات پاسخ بدهد، اين معيار است. معيار، ملاک قبولي دانش آموز را مشخص مي کند.

ج ) هدف رفتاري، شرايط را مشخص مي کند.

هدفهاي ما در دوره پيش دبستاني، عبارتند از:

1-ايجاد رشد هماهنگي در دانش آموز. اين رشد عبارت است از: رشد عاطفي، شناختي، جسماني و معنوي.

2-تقويت نظم و انضباط در دانش آموز

3-علاقمند کردن کودک به محيط دبستان

4-کنترل عواطف دانش آموز تا او به درستي ابراز وجود کند.

5-پرورش حواس پنجگانه

6-پرورش دقت

7-پرورش خلاقيت و کنجکاوي

8-ايجاد عادات بهداشتي و ايمني

9-پرورش و سلامت جسمي و رواني دانش آموز

10-زمينه سازي براي آموزش دبستاني

11-پرورش نظم ذهني دانش آموز تا با اراده خود، آموزشها را دنبال کند.

پرورش خودپنداري مثبت، هدف مهمي در تمام مقاطع تحصيلي است. تقويت خودپنداري در آموزش پيش دبستاني، همچون مقاطع ديگر، مهم است، زيرا رابطه اي بسيار قوي، بين تقويت، ايجاد خودپنداره و پيشرفت تحصيلي کودک در مقاطع مختلف، وجود دارد. نکته قابل انتقاد در نظام آموزشي، اين است که بسياري از معلمان، نه تنها خودپنداره کودک را تقويت نمي کنند، بلکه آن را تخريب مي کنند . مربي بايد تربيت کننده باشد، نه اينکه دانش آموز را تحقير کند. تقويت خودپنداره کودک، بايد سرلوحه فعاليتهاي تربيتي والدين و مربي پيش دبستاني قرار بگيرد. نکته مهم، ايجاد فرصت هاي يادگيري است که دانش آموز در آنها، احساس موفقيت بکند و در خودپنداره وي موثر باشد. يکي از اهداف اين دوره، شناخت کودک است که از راه مشاهده نيز، مي توان به اين هدف نائل گشت. افرادي مثل مونته سوري و دکرولي، عقيده داشتند که دانش آموز پيش دبستاني را بايد در حين فعاليت هاي آزاد مشاهده کرد.

يکي ديگر از اهداف پيش دبستاني، تعديل درون نگري کودک و توجه کودک پيش دبستاني، به اشياء، پديده ها و اموري است که در بيرون قرار دارند، در نتيجه، او جهان بيني بهتر و شناخت بيشتري از مسائل به دست مي آورد. هنگامي که ما توجه دانش آموز را به محيط بيروني معطوف مي کنيم، او بيشتر به روابط، رغبت ها، مفاهيم اساسي، پديده ها، خصوصيات اشياء و روابط اشياء و پديده ها دقت مي کند. اين امر لزوماً موجب جهان بيني عيني تري در ذهن کودک پيش دبستاني خواهد شد. خانه، مدرسه و پيش دبستاني، همه جا جزء زندگي فرد است و بين زندگي در خانه و پيش دبستاني، نبايد تفاوت باشد. ما بايد فضاي پيش دبستاني را طوري آماده سازيم که با انگيزه ها، علائق و تجارب کودک هماهنگ باشد. آموزش و پرورش براي زندگي است، يعني تعليم و تربيت کودکان، براي اين است که بچه بتواند زندگي کند. به گفته ديويي: تعليم و تربيت، همان زندگي است. در تمام مراحل تربيت، اگر محتوا طوري ارائه شود که با زندگي کودک عجين نشده باشد، کودک علاقه اي به آنها نشان نمي دهد. اگر مسائل پيش دبستاني، با زندگي واقعي دانش آموز و کودک پيش دبستاني ارتباط نداشته باشد، منجربه بي ميلي و بي رغبتي کودک مي شود. هر چه ارتباط بيشتري بين موضوع درسي، فعاليت هاي پيش دبستاني و زندگي واقعي کودک ايجاد شود، موجب ميل و رغبت کودک به اين مسائل خواهد شد.